วันพุธที่ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2556

คนที่รักและห่วงเรามากที่สุด

คนที่สร้างเราให้เป็นเราทุกวันนี้ คนที่เรามักมองข้ามไปหาใครก็ไม่รู้ เพื่อค้นหารักแท้ คนสนิทที่คิดว่าดีที่สุด แต่คนที่รักเราแท้ๆกลับเฝ้าคอยรอรักหวนกลับมา แม้ไม่มากขอห่วงใยกันบ้าง ยังเฝ้ารอไม่เคยขอได้แต่รอและรอแล้วก็รอ....... กลอนเก่ามีมานานไม่ทราบที่มา เอามาฝากกันครับ
พ่อแก่-แม่เฒ่า
พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของคืนวัน

ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
แต่ชีพ.. มิ..ทนทาน ย่อมร้าวราน...สลายไป

ขอเถิดถ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ชะแรวัย คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน

ไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตตา...ช่วยอาทร
ให้กิน...และให้นอน คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ

เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน

เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียงจะได้ยล เติบโตจนสง่างาม

ขอโทษ...ถ้าทำผิด ขอให้คิดทุก...ทุกยาม
ใจแท้มีแต่ความ หวังติดตามช่วยอวยชัย

ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้
วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้...ให้วังเวง...

1 ความคิดเห็น: